"Yeryüzünün öğretmeni olmak için, gökyüzünün öğrencisi olmak gerekir."
Aliya İzzet BEGOVİÇ

Doksan dört yılının Eylül’ünde Kars’ın şirin ilçesi Kağızman’ın Aydınkavak Köyü’nde merhaba diyerek kara tahta başına geçtiğim günden bugüne tam 27 koca yıl geçmiş. Öğrencilerimin mesleklerini ve resimlerini bugün sosyal medyada gördüğümde vatan ve millet sevdalı adam gibi adam yetiştirdiğime inanın gurur duyuyorum.

Kars Kağızman’da, Gümüşhane Kürtün Kırgeriş Köyü ve Gümüşhane Merkez Kocayokuş Köyünde okuttuğum, kalplerine dokunduğum, heybelerine sevda yüklediğim o güzel çocuklarımın bugün hepsinin birer pırlanta olmalarından daha önemli ne olabilir ki bir öğretmen için.

Mühendis, sanatçı, doktor, savcı, hakim, öğretmen, işçi, memur olmalarından ziyade onlara ilkin verdiğim eğitim ve ona bağlı olan vatan-millet sevgisi, dini-milli hasletler, ahlaki ve insani değerler açısından asıl memnuniyetim.

Kars Kağızman’da henüz çiçeği burnunda bir öğretmen adayı iken 60 yaşında bir amcamızın ellerimi öpmeye kalkması karşısında mesleğimizin ne kadar kutsi bir öneme haiz olduğunu anlamıştım. Neden bunu yaptığını sorduğumda;

"Sen ta nerelerden kalkmış gelmiş benim balamı okutacan. Senin ellerin öpülmez mi muallim beg” demişti. O zaman idrak etmiştim ki biz öğretmenler oralara gitmesek, bir başka bozuk fikirler gidecek ve ışık doğudan asla yükselemeyecekti.

O yıllarda Mustafa Kemal’in şu veciz sözünü büyüterek okulumda sınıfın başköşesine asmıştım.

“Çalışmadan, yorulmadan ve üretmeden, rahat yaşamak isteyen toplumlar; evvela haysiyetlerini, sonra hürriyetlerini daha sonra da istiklal ve istikballerini kaybetmeye mahkûmdurlar.”

Öğretmenlik mesleğinin kutsiyetini anlamak isteyenler aşağıda yazdığım küçük anekdotları lütfen bir kenara not etsinler.

İlki Kocayokuş Köyü İlköğretim okulunda görev yaparken okulun az yukarısında küçücük bir lojmanda kalıyorum. Kızım ilkokul birinci sınıfta okuyor. Sabah okula giderken yanımda oynuyor zıplıyor bir yandan “baba, baba” diyerek şirinlik yapıyor. Biraz yürüdükten sonra okulun çitini bir adım geçer geçmez kızım elimi bırakıp bu sefer “öğretmenim” demesini asla unutamıyorum. Okulun o çizgisi öğretmenlik mesleğini bu kadar güzel tarif edebilirdi ancak.

Bir diğer anekdot. Gümüşhane Öğretmenevi müdürlüğü de yapan Hüsnü Kemal Hazır hocamız yukarı köylerin birinde öğretmen. Öğrenciler ve babaları ile birlikte aşağı köy okuluna ziyarete gidiyorlar. Öğrencinin biri babasının elinden tutmuş giderken yoldan geçen bir araç çocuğun ayağına hafifçe dokunuyor. Çocuk birden babasının elini bırakarak öğretmenine doğru koşarak feryat ediyor ve;

“Kurtar beni öğretmenim…!” diyor.   

Ve bir başka anekdot Kürtün Kırgeriş Köyünden. O gün okul sonrası Mindizli Mahallesinde rahmetli Şahin Meral’ın çay ocağında çay içiyorum. Çay ocağının bitişiği bakkal. Yukarıda bir evin önünden babası öğrencim olan oğluna bakkaldan sigara alması için sesleniyor. Çocuk bir babasına bir de bana bakıyor ve;

“Olmaz baba ben öğretmenimin yanında sana bakkaldan sigara alıp getiremem” diyor.

Bu verdiğim örneklerden hareketle yıllar önce bir ilin sözüm ona idarecisi bir programda ön koltukta eğri oturan birini azarlaması sonucu o kişinin;

“Ben falanca ajanstan gazeteciyim efendim” demesi üzerine bu büyüğümüzün özrü kabahatinden maalesef büyük olmuş ve;

“Lütfen kusuruma bakmayın. Ben sizi öğretmen zannettim” demesini bu kutsal meslek sahibi hiçbir arkadaşımız hak etmiyor.

Ve Hz Ali’nin bir harf öğrenme karşılığında kırk yıl köle olacağını ifade buyurduğu bir mesleğin onurlu isimlerine lütfen hiç kimse şamar oğlanı muamelesi yapmasın. 

Unutulmasın ki sizleri de, bizleri de yetiştiren öğretmendir.