1999 Gölcük Depreminde eşimle birlikte hizmet etmiştik.

Sonrasında tüm depremzedeler bizim dostlarımız oldu.

Şimdi de yaşadığımız 6 Şubat depreminin acılarında o insanların yanında olmamız gerekir.

Çünkü o hizmetin manevi hazzı bambaşkadır.

O GÜNLERDE YAŞADIKLARIMIZ

1999 depreminde eşim çadır kentlerde haftada iki gün fahri eczacı olarak hizmet etti.

Birlikte giderken ben de arabayı doldurarak kendi imkanlarımla yardım götürüyordum ki komşu ve tanıdıklar da  bana dağıtmam için yardım getirmeye başladılar.

Artık o kadar talep artmıştı ki her hafta bir minibüs dolusu yardım götürmeye başladım.

İlerleyen haftalarda tv, beyaz eşya götürmeye, eski kabul etmemeye, tamamen yeni ve nakit para götürmeye başladım.

"Neden nakit para?" öğrendim ki veliler şehir dışındaki çocuklarına harçlık gönderemiyorlarmış.

Sonunda kurban Bayram’ında yine komşu ve arkadaşlarımın iştirakiyle iki büyük baş kurban bağışlayarak final yapmıştık.

En mutlu olduğum ise bir kaç ay sonra öğrenimini tamamlamış Erzurum Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi mezunu bir depremzede çocuğu;

"Ernail amca sizi teşekkür etmek için aradım; babam bana artık harçlık göndermiyordu, çok zor durumda idim, sonunda sizin verdiğiniz paralarla okulumu bitirdim" 
dediğinde,

"O paralar ve yardımlar sadece bana ait değildi komşu ve arkadaşlarımın da katkıları olmuştu" diyerek mezuniyetini kutlamıştım.

1999 Gölcük Depreminin yirmidördüncü yılına yaklaştığımız bu aylarda o günlerde beni elim boş göndermeyen yardımseverlere her zaman müteşekkirim.

Şimdi ben eminim ki o ismini dahi hatırlamadığım o günün yeni mezun tıp doktoru bu son 2023 Kahramanmaraş Pazarcık Depreminde 11 ilimizi kapsayan o bölgede sorumluluk almış ve o zor bölgede hizmet ediyordur. 

Rabbim böyle bir felaketi bu millete bir daha yaşatmasın.