Eğitimin kahramanları kuşkusuz öğretmenlerdir. Onların kahramanlığı cehalete karşı açılan savaşta elde ettikleri başarı ile doğru orantılı olup uzun süreli bir uğraşın  emek ürünüdür.

Öğretmenler günü kutlamalarının bu yıl gerçekleştirilecek olan 32.sinde sessiz çoğunluğu oluşturan bu kahramanlara gösterilecek vefanın boyutlarını tahmin etmek zor değil. Ölenlere rahmet okunacak; "kalan sağlar bizimdir, öğretmenlik tanrı mesleğidir. elleri öpülesi öğretmenler" denecek ama, özlük haklarının iyileştirilmesinden hiç te söz edilmeyecek. Her nedense çok önemsenmesi gereken "EĞİTİM" angarya gibi algılanıyor ülkemizde. Oysaki bir ülkenin kurtuluşunun ancak ve ancak eğitimle mümkün olabileceğini herkes söylüyor. Yöneticilerimizde bunu zaten biliyor. İktidarı, muhalefeti, tutturmuşlar 12 yıllık eğitim bütün mü olsun? parçalı mı olsun?

Beyler!.. Zorunlu eğitim bence 16 yıl olsun derim. Çünkü Avrupa ülkeleri hep böyle. Bu vurgudan sonra dönelim konumuza.

Bir sevgi mesleği olan öğretmenlere olan saygıyı öğrenciler olmasa sahi kim gösterecek. Ne diyor minik öğrencimiz:

Ben ağlarsam O'da ağlar,

Hayatını bana bağlar,

Öğretmenim öğretmenim..

Evet, sabahın soğuğunda sınıfında burnu akan miniklerin burnunu cebinden çıkardığı mendili ile silen öğretmenlerimiz düşündükçe, öğrenci gönlünde yatan öğretmen sevgisinin nedenini daha iyi anlıyor, sizlerinde anladığını umuyorum.

Mustafa Kemal ATATÜRK'ün 1928'de Millet Mektepleri Başöğretmenliğini kabul buyurmasının anısına ihdas edilen 24 Kasım Öğretmenler Gününü kutluyor, ebediyete göçenleri rahmetle, hayattakileri saygıyla anıyorum.