Hayatın olağan akışı da bir yerden başka bir yere göç etmek değil mi? Bu yazımda bambaşka bir göçten bahsetmek istiyorum.

Zorlu ve çetin geçen kış mevsiminin ardından yeşilin tek rengini görebildiğimiz bahar gelir.

Baharla birlikte köylere, kırlara şehirlere güzellik enerji ve neşe gelir. Her renk gibi yeşilde solar, sararıp dökülen yapraklarla gazel ayı turuncu renkli sonbahar gelir. Hüzün mevsimi de olsa apayrı güzelliği ile süsler köyü.

Mevsimlerden bahsederken ne alaka göç diye düşünüyor olabilirsiniz.

İşte tam da bu noktada Gümüşhane’mizin köylerinde ve kendi köyümde sonbahar hazırlıkları başlıyordu. Ekinler tarlalardan toplanmış, bahçe ve bostanlardan bağlar bozulmuş, yaylaçılar da köye inmişti. Hayvan gübreleri bahçe ve tarlalara taşınıyordu. Otlar ve samanlar mereklerde yerini almıştı.

Şehirde okuyan öğrenciler için okulların açılacak olması ile birlikte köyden şehre göç zamanı gelmişti. Sadece öğrenciler anne ve babalar değil, yiyecek ve yakacaklarda şehre göç edecekti.

Kışlık yiyecekler: Patates, fasulye, tereyağı, peynir, çökelek, turşu, elma kuşburnu, gül,kayısı reçeli,erik armut kurusu,ekmek yufka, erişte,siron  hazırlanır teneke ve kovalarda yerini alırdı. Küpte basılı pancarı da unutmadan..

Aileler ikiye bölünürdü. Bir kısmı şehre gider, bir kısmı da köyde kalırdı tıpkı benim ailem gibi. Köyden tamamen irtibat kopmuyordu. Hayvanların bakımı, beslenmesi ve seneye aynı ürünlerin alınması gerekiyordu. Şehre gidecek arabalar tutulurdu. Yaz mevsimi boyunca hazırlanan ürünler yüklenir giderdi.

O yıllarda herkes memur değildi. Gelirin büyük kısmı köylerden sağlanırdı.

Büyük kurtarıcımız Mustafa Kemal Atatürk’ün ”Köylü milletin efendisi” sözü tamda o yıllara yakışıyordu ve efendi gibi de yaşanıyordu.

Benzin parası, doğalgaz faturası, su faturası, elektrik faturası, yetmeyen emekli maaşı, bitmeyen kredi kartı borçları yoktu. Çay ve kahve sınırsız içilir misafirlere izzet-i ikram yapılırdı.

Herkese yetecek kadar bol ve bereketli bir ülkemiz var. Yeter ki çabalayalım…