Bireyler, toplum içinde kendilerine yer edinirler ve o yeri korumak, kendi adını etiketlemek için girmiş olduğu süreç aslında tam bir yaşam mücadelesidir. Düşünün ki bu mücadeleyi belki de anne rahminde kaybetmiş bireyler var veya doğduktan sonra bu sürece entegre olamayanlar. Kim bunlar, bunlar zihinsel, bedensel, görme ve işitme engelli dostlarımız. Eksik ama toplum olarak bizlerin tamamlaması gerektiği, dostlarımız, arkadaşlarımız, akrabalarımız, kardeşlerimiz biz tam ve sağlıklı bireyler olarak, onları topluma kazandırmak için neler yapıyoruz? Onlara sen de nereden çıktın? Seni sokağa kim bıraktı? Demekten başka neler yapıyoruz, yürüyüş ve konuşma bozukluğu olan dostlarımıza dik dik ve çirkin bakmaktan başka onlara neler verebiliyoruz? Onu dışlamak, onunla konuşmamak, iletişime geçmemek için direniyor bazılarımız. İnsanlarla olan iletişimimizdeki engelleri kaldırmalıyız. Çünkü yeterince engeli olan bireyler veya hiçbir engeli olmayan, fakat görünürde engeli olmayan bireyler en büyük engel duvarlarına örenlerdir. İletişimi güçleştirmemeliyiz, çünkü duvarı örmek de zordur yıkmakta...

Beynimizdeki, kalbimizdeki engelleri kaldıralım. Bir eksik veya bir fazla olsun,  mücadeleyi bırakmayalım çünkü hayat onlar içinde, bizim için de tuttuğumuz yerden başlar. Tutmadığımız, kaçırdığımız nokta geride kaldı üzülmeni dövülmenin hiçbir faydası yok. İşitme engelli bireyleri anlamak için ne yapıyoruz? Ona bağırarak konuştuğumuzda, onun bizi anladığını düşünmekten başka. Bence biz ihtiyaçlarını giderebilecek kadar işaret dili öğrenmeliyiz. En azından onlara ihtiyaçları düzeyinde yardımcı olabilmek adına, zihinsel engellimiz, bedensel engellimiz için neler yapıyoruz?  Yanlış yaptıklarımızı düzeltmek için ne yapıyoruz? Peki empati yapabiliyor muyuz? Hepsinin yapabilmek için görünmeyen engellerimizden kurtulmamız gerekir.