Küçücük dünyam vardı. Benim gülüşüm dünyayı ısıtabilirdi.Oysaki ben kocaman dünyalara sığardım. Benim dünyamda bezden bebekler, çamurdan yemekler, tahtadan atlar vardı. Ben rüyamda saçlarında taç olan bebekler görürdüm. Sabah annem beni bu rüyadan uyandırır ve yemeğimi verirdi. Midem küçüktü az bir lokma ile bayram ederdi. Ben çocuğum. Ne demek unuttunuz değil mi?

Sesi bir mahalleyi inleten, sessizliği bir kalbi titretendim. Ellerimi birleştirsen bir topu tutmaya yetmez. Ben umudun adı, sevginin tadı, saflığın vücud bulmuş haliydim. Altın top dedikleri, elbiseleri küçük diye sevilen, ayakkabıları büyük hayallere sığmayandım. Annemin göz bebeğinden öte gözü, kalbi, yavrusuydum. Şimsekten korkandım, ama yağmura doyamayan da bendim. Dilim kelimelerin oyunlarına yetmese de kurduğum oyunlarda dillere destan şarkılar söyleyen de bendim. Yerlerde yuvarlanıp üzerini kirleten ama çamurun yüzüne yakıştığı tek sevimli varlık da bendim. Büyümek gibi bir derdi olmayan, dert nedir bilmeyen de bendim. Sevmenin hakkını veren, sevilmenin en fazlasına doyulmayan da bendim. Adıma hayaller kurulan da bendim. Annemin yaptığı yemeği iştahla yiyen de bendim. Mevsimleri toplayıp bahar eden de yine bendim. Ben küçüktüm ama vardım. Benim gözlerim dünyayı aydınlatacak bir ışığa sahipti. Ben gittim ışıksız kaldı dünya. Benim kalbime herkes sığdı da beni bir dünyaya sığdıramadılar. Benim varlığım doğan güneşte, açan çiçekte, yeşillenen toprakta devam edecek. Şefkatli günler göreceğiz çocuklar. Biz beyaz bir sayfanın gökkuşağı misali renkleriyiz. Bizim tablomuzun güzelliği gözleri kamaştıracak. 

Kelimelerin anlam ifade etmediği hüzünler var...