Yıllardır uygulanan gelenek bozulmadı. Koltuklara yine çocuklar oturdu.
23 Nisan çocukların günüydü. Kimi makamlara oturdu. Kimi etkinlikler dolayısıyla eğlendi. Kimileri hiçbir etkinliğin içinde olmadığı için belki de aşağılık kompleksine kapıldı. Kimileri için fark eden bir şey olmadı. Ancak kimileri vardı ki! Onlar için bayram demek, kağıt mendil ve simit satmak demekti. Onlarda geçim denen hayatın acımasız dişlileri arasında uğraşıp durmaya devam ettiler.
Makamlara çocukları oturtarak yapılmak istenen neydi? Sorusunu sorduğumuz esnaftan ve velilerden çarpıcı açıklamalar var. Özellikle koltuklara oturacak çocukların seçiminde yaşanan olumsuzlukları sorgulayan koltuk adaylığını kaybetmenin yarattığı psikolojik travmaların yansıtılması var.
Bilge bir veli; Mevlana’nın “ya olduğun gibi görün, yada göründüğün gibi ol” özlü sözüne ters düşen bu uygulama ile çocuklarımıza yapay kişilik kazandırma gibi bir eylemin içinde bulunuyoruz gibi geliyor bana, demesine hak vermemek mümkün değil.
Öyle ya! Bu uygulama ile çocuklarımızı bir hayal âleminde dolaştırmaya ya da bulutların üstünde uçurtmaya ne hakkımız var. Bu görüşe katılmaya bilirsiniz. Ancak süregelen uygulamalar bir özendirme veya bir motivasyonu gerçekleştirmeyi amaçlıyorsa koltuğa oturanlardan kaç Cumhurbaşkanı ve de Başbakan çıktı? Bana sorarsanız hiç derim. Çocuğa ezberlettirilen söylemler geçici koltukta seslendiriliyor. Cevabın olumlu ya da olumsuzluğuna göre de bir güldürmece oyunu sergileniyor. Olay bu.
Bu işin öncesindeki işlemlere baktığımızda makamlara seçilen öğrencilerin seçim işi, seçilenleri makamlara götürecek öğretmen ve öğretmenlerin tayininde yaşanan olayların sebep olduğu sorunlar nedeniyle soruşturmaya tabi tutulup ekmeğinden olanlar bilinen gerçeklerdendir.
O halde ne yapmalı?
Milyonlarca çocuk içinden il bazında yüz, iki yüz öğrenciye inandırıcı olmayan ve eğitimde çaprazlar oluşturan bu eğlenceli oyun yerini daha etkili eğitsel boyutu yüksek etkinliklere bırakmalı.
Tıpkı Antalya’da 5000 öğrencinin katılımıyla gerçekleştirilen çocuk korosu gibi…
23 Nisan çocukların günüydü. Kimi makamlara oturdu. Kimi etkinlikler dolayısıyla eğlendi. Kimileri hiçbir etkinliğin içinde olmadığı için belki de aşağılık kompleksine kapıldı. Kimileri için fark eden bir şey olmadı. Ancak kimileri vardı ki! Onlar için bayram demek, kağıt mendil ve simit satmak demekti. Onlarda geçim denen hayatın acımasız dişlileri arasında uğraşıp durmaya devam ettiler.
Makamlara çocukları oturtarak yapılmak istenen neydi? Sorusunu sorduğumuz esnaftan ve velilerden çarpıcı açıklamalar var. Özellikle koltuklara oturacak çocukların seçiminde yaşanan olumsuzlukları sorgulayan koltuk adaylığını kaybetmenin yarattığı psikolojik travmaların yansıtılması var.
Bilge bir veli; Mevlana’nın “ya olduğun gibi görün, yada göründüğün gibi ol” özlü sözüne ters düşen bu uygulama ile çocuklarımıza yapay kişilik kazandırma gibi bir eylemin içinde bulunuyoruz gibi geliyor bana, demesine hak vermemek mümkün değil.
Öyle ya! Bu uygulama ile çocuklarımızı bir hayal âleminde dolaştırmaya ya da bulutların üstünde uçurtmaya ne hakkımız var. Bu görüşe katılmaya bilirsiniz. Ancak süregelen uygulamalar bir özendirme veya bir motivasyonu gerçekleştirmeyi amaçlıyorsa koltuğa oturanlardan kaç Cumhurbaşkanı ve de Başbakan çıktı? Bana sorarsanız hiç derim. Çocuğa ezberlettirilen söylemler geçici koltukta seslendiriliyor. Cevabın olumlu ya da olumsuzluğuna göre de bir güldürmece oyunu sergileniyor. Olay bu.
Bu işin öncesindeki işlemlere baktığımızda makamlara seçilen öğrencilerin seçim işi, seçilenleri makamlara götürecek öğretmen ve öğretmenlerin tayininde yaşanan olayların sebep olduğu sorunlar nedeniyle soruşturmaya tabi tutulup ekmeğinden olanlar bilinen gerçeklerdendir.
O halde ne yapmalı?
Milyonlarca çocuk içinden il bazında yüz, iki yüz öğrenciye inandırıcı olmayan ve eğitimde çaprazlar oluşturan bu eğlenceli oyun yerini daha etkili eğitsel boyutu yüksek etkinliklere bırakmalı.
Tıpkı Antalya’da 5000 öğrencinin katılımıyla gerçekleştirilen çocuk korosu gibi…