Bir zamanlar küçüktük, zamanı tutamadık elimizde; çocukken elimizde tuttuğumuz şeker, çikolata veya bir top gibi. Kayıp gitti zaman, büyüdük biz dünün çocukları bugünün anne babası olduk. Hiç bitmeyecek sanmıştım oysa hep koşacağımı umut etmiştim ve hep doya doya kahkahalar atacağımı. Bizim akşam ezanı kuralımız vardı; o ezan okundu mu herkes evine gider; öğlen yemekleri bahçeden toplanan salatalık domates veya bahçedeki komşu meyveleri olurdu. Güzel çocuktuk biz, çocukluk arkadaşlarımı görmeden anlayamıyorum zamanın acımasızlığını. Onları görünce bir buruluyor içim, hoş oluyor insan. Geçtiğimiz günlerde belki de 20 yıldır görmediğim çocukluk arkadaşım ziyaret etti beni, öncelikle çok memnun olduğumu belirtmek isterim. İnanılmaz bir histi canım HÜMEYRA. Bana birçok şeyi hatırlattı güldük sohbet ettik zaman kısa olabilir ama bende bıraktığı his bambaşka oldu.

Canım çocukluğum, güzel olan hiçbir şey unutulmuyor. O eski komşuluklar bazen aklına geliyor insanın vay be diyorsun, neydik ne olduk. Aslında güzel olduk biz anne olduk, baba olduk. Belki takvimleri eskittik ama içimizdeki bizi, içimizdeki çocuğu öldürmediğimiz sürece hala yaşıyoruz demektir :) Saygılı çocuklardık biz büyük, küçük bilirdik ama şimdi bakıyorum bir şeyler eksik kalmış galiba bazı değerlerimiz asimile oluyor. Dünün küçüklerinin yetiştirdiği çocuklar, oysa bu çocuklar sebep, neden,  niçin’ leri sorgularken zaman kaybetmemek lazım bence. Şartlarımız aynı değil, biz sokaklarda bahçelerde tozun toprağın içinde güle oynaya büyüdük. En güzel yerlerde yaş aldık hepimiz farklı şehirlerin en güzel yerlerinde büyüdük. Eğitimin bile yüzlerce defa şekil değiştirdiği toplumun tam ortasındayız. Bundan sonraki süreç için neler yapabiliriz bunu konuşup tartışmamız lazım. Evet sevgili dostlar bu hafta biraz seni biraz beni konuştuk, oyun arkadaşlarımızı hatırladık. Selam yolladık çocukluğumuza eski oyun arkadaşlarımıza, tebessüm ettik o eski mahallelerimize, komşularımıza, eski günlere…