“Bir garip ölmüş diyeler”
Yunus EMRE

Valilik karşısında Telekom binasının arkasındaki mütevazı Gümüşhane evinde (konağında) ablası ile yaşıyordu. Mütevazı hayatları ve hüzünlü hikâyeleri ile Gümüşhane’nin adeta simgesi haline gelerek “ALTIN KIZLAR” demeye başladık bu güzel hemşerilerimize. Zamanın valileri, belediye başkanları onları hiçbir zaman boş bırakmadı. Her daim yanlarında oldular. Ancak bir isim var ki onun yaptıkları aslında bir insanlık örneği olarak Gümüşhane tarihinde yerini alacaktır.

Hemen her gün telefonla ve bizzat ziyaret ederek onların hal ve hatırlarını sordu. Kumanyalarını sırtına vurdu ve taşıdı. Odun ve kömürlerini gerek valilikten gerekse de hayırsever Gümüşhanelilerden temin ederek adeta sırtında taşıdı. Evinden ve çocuklarından daha çok ilgilendi onlarla. Hasta olduklarında, ameliyatında hep yanında olan bu kişi Karaer Mahallesi Muhtarı Mehmet Kurtman’dan başkası değildi.

Ayrıca Gümüşhane Ticaret ve Sanayi Odası Başkanı İsmail Akçay ve değerli eşleri Emekli Öğretmen Aysel Akçay Ablamız her daim Perihan ablamızın yanında oldular. Kendilerine buradan en kalbi şükranlarımı sunuyorum.

Bundan birkaç yıl evvel ablası rahmete kavuşunca koca evde yapayalnız, yardıma muhtaç ve çaresiz kalmıştı. Karaer Mahallesi Muhtarı Mehmet Kurtman hemen her kapıyı çalarak elinden geldiğinin fazlası ile koştu, koşturdu, buldu buluşturdu ve günümüze kadar sağ salim yaşattı ablamızı.

Ancak son zamanlarda evinin bir bölümünün yıkılması, sağlık sorunları, kalpten ameliyatı ve elden ayaktan iyice düşmesi ile zor günler yaşamaya başladı. İki gün önce Çankırı’da bir huzurevi ablamızı sessiz sedasız alarak ilk gurbetine götürdü ablamızı.

Ve ne hazindir ki seksen küsur yıllık ömründe kapıya dahi çıkmayan altın kızımız Perihan ablamız ilk gurbeti Çankırı’da ikinci gecesini görmeden doğduğu toprakların hasretini burnunu çekerek 4 Temmuz 2020 tarihinde Hakka teslim etti canını.

Asaleti, İstanbul lehçesi, giyimi kuşamı ve muhabbeti ile örnek bir Gümüşhaneliydi Perihan abla. Hayata asla küsmedi. Babası onu evlendirmediği için birazcık gönül koysa da babası Mehmet Beye asla kırılmadı.

Kaderimiz dedi ve asaleti ile hanımefendiliği ile mütevazı evlerinde yaşadı ablası ile. Bir dost sesine hasret duydu uzun kış gecelerinde. Soğukta ablasına sarıldı. Gözü yolda gelecek olan bir misafirin ayak seslerine verdi kulağını.

Gümüşhane Üniversitesi’nden birkaç öğrenci onların hüzünlü hikâyelerini duymuş olacaklar ki çaldılar kapılarının zilini. Ve beş altı dakikalık o kısa filmleri ile bir anda ilgi odağı haline geldiler.

Bayramlarda üniversite öğrencileri hediyelerle kapılarını çalmaya başladılar. Az da olsa yüzleri gülmeye başladı altın kızların. En çok da Mehmet Kurtman aldı hayır dualarını altın kızların.

Çankırı’ya gitmesi öylesine koymuştu ki bize bu pazartesi Mehmet Kurtman’la valiliğe çıkacak ve Kale’deki huzurevine getirilmesi için rica edecektik. Ama nasip olmadı. Yaralı ve yorgun kalbi gurbete dayanamadı ve altın kalpli insanlarımıza (!)      ve Gümüşhane’ye hasret çekerek yumdu gözlerini Perihan abla.

Affet bizi Perihan abla. Affet bizi altın kızımız. Biz altın kalpli insanlarız (!) ya çok bildik kıymetini. Mekanın Cennet olsun ablaaaaaam..!!!