İnsan aç kalmayı özler mi? Günler önceden ramazana ne kadar kaldı diyerek gün sayıyoruz. O günler gelecek diye çoluk çocuk hepimiz heyecanlıyız. Aç kalacağımız günler  sıcaklara denk gelecek olsa da hiç önemi yok. Ne Rahmanî bir şevk! Büyük bir keyifle aç kalacağız.

Rabbimiz emrettiği için de çekeceğimiz açlık bir yük ve mahrumiyet değil. Aksine kulluk şuuruyla mayalanan bir manevi haz. Bir yandan dünya yükünü sırtımızdan indirme hafifliği, bir yandan sabahtan akşama kadar sürekli ibadet hali içinde olmanın sevabı… Peygamber Efendimiz S.A.V. de bunu müjdelemiyor mu: ?

“Allah buyurdu ki: ‘Âdemoğlunun işlediği her hayır iş kendisi içindir, fakat oruç böyle değildir. Oruç sırf benim için yapılan bir ibadettir. Onun mükâfatını da ben veririm.’ Oruçlu ağzın kokusu Allah katında misk kokusundan daha hoş, daha temizdir. Her kim inanarak ve karşılığını sırf Allah’tan bekleyerek ramazan orucunu tutarsa, onun geçmiş günahları bağışlanır.” (Buharî; Muvatta)

 “Cennette Reyyan denilen bir kapı vardır. Bu kapıdan kıyamet gününde yalnız oruç tutanlar girer. Ondan oruç tutanlardan başka kimse girmez. (Kıyamet gününde) ‘Oruç tutanlar nerede?’ denilir. Oruç tutanlar kalkarlar ve o kapıdan girerler. Onlar girdiği zaman kapı kapatılır.” (Buharî)

Beden açlığında tok ruhlar 

Ramazanı nasıl sevinçle karşılamayalım ki…

Oruç vesilesiyle ahlâkımızı bir kat daha güzelleştireceğiz. Dilimize sahip olmayı öğreneceğiz. İnsanlarla geçimimiz güzelleşecek. Kalp kırıcı kelimeler kullanmaktan kaçınacak, karşımızdakilere daha tahammüllü olacağız. Orucun hatırına sinirlerimize hâkim olup bizlere sataşılsa bile oruç ibadeti içinde olduğumuzu düşünerek karşılık vermeyeceğiz. 

Namazda olanın huşusunu ve Rabbine yönelişini unutmaması gibi, bizler de oruç ibadeti içinde olduğumuzu düşünerek nefsimizi zapt edeceğiz. Zaten Peygamber Efendimiz de bunu tavsiye etmiyor mu: “Oruç bir kalkandır. Herhangi biriniz oruçlu olduğunda kötü söz söylemesin ve kötü fiil işlemesin, bağırıp çağırmasın. Şayet birisi ona hakaret eder veya dövüşecek olursa, derhal ‘ben oruçluyum’ desin.”Buharî) 

Oruç vesilesiyle açın halinden daha iyi anlayacağız. Yiyecek bir şeyler bulamamanın, güzel yemeklerin hayalini kurmanın, uzun bir süreden sonra lezzetli bir yemeğin başına kurulmanın ne anlama geldiğini öğreneceğiz. Fakirlere, ihtiyaç sahiplerine merhametimiz ve şefkatimiz bir kat daha artacak. Böylece karnı her zaman doymayanları daha çok hatırlayacağız.

Ramazan bizlere varımızı fakirlere harcamayı öğretecek. Elimizi cebimize atmayı, ihtiyaç sahiplerine zekât ve fitre ile yardıma koşarak cimrilik hastalığından kurtulmamızı sağlayacak. İnsanın yapması en zor olan işi yapacağız, birilerine karşılıksız olarak kendi paramızdan vereceğiz. Bunu yaparken teşekkür bile beklemeyeceğiz. Bunu yapacağız, çünkü Allah bunu emrediyor, biz de duyduk ve itaat ettik.

Ramazanda ailemize daha fazla zaman ayıracağız. Onlarla her zamankinden daha çok bir arada olacağız. Diğer zamanlarda iş güç nedeniyle eve gelmesi geciken, çoğu zaman kendi başına yemek yemek zorunda kalan bizler, artık çocuklarımızı uyanıkken görebileceğiz. Bütün bir ramazan boyunca iftardan sabaha kadar bir arada olacağız. Bundan daha büyük bir mutluluk olabilir mi? İftar sofrasında birlikte Allah’a hamd edip orucumuzu açacağız. Camiye birlikte gideceğiz. Ramazan vesilesiyle aramızdaki sevgi bağı bir başka pekişecek. Ramazan sayesinde unuttuğumuz davet geleneğimizi hatırlayacağız. Yoğun iş temposu, dünyaya dalma, akşamları televizyonun karşısında vakit öldürme nedeniyle ihmal ettiğimiz dostlarımızı ramazan gelince hatırlayacağız. Onları evimize davet edeceğiz, davetlerine gideceğiz. 

Çeşitli dernek ve vakıfların iftarlarında uzun zamandır göremediğimiz dostlarımızla bir araya geleceğiz. Kardeşlik ve dostluk bağlarımız güçlenecek. İhmal ettiğimiz dostlarımızı, unuttuğumuz arkadaşlarımızı hatırlayacağız. Bir düşünün, Ramazan dışında ailece bir araya gelemediğiniz ne kadar dostunuz, akrabanız var, değil mi? Ramazanın bizi yakın dostlarımızla bir araya getirmesi bile yeter Allah’a şükretmek için.

Komşulara ikram küslerle barış 

Ramazanda bir şeyi daha hatırlarız: Apartmanda komşu diye birilerinin oturduğu aklımıza gelir. Merdivenlerde karşılaştığımızda zoraki selamlaştığımız bina sakinlerine yemek ikram ederiz, onların gönderdikleri yemekleri alırız. Bir geliş gidiş trafiği yaşarız ramazan boyunca. Yaptığımız tatlılardan bir tabak da komşularımıza gönderelim deriz. Onlar da bunu karşılıksız bırakmazlar. Bir de bakmışız ki, mübarek ramazan ayı görüşmeyen ailelerin kaynaşmasına vesile olmuş. Başımıza bir felaket geldiğinde kapısını ilk çalacağımız kişinin komşumuz olduğunu düşünecek olursak, bizleri onlarla kaynaştıracak bir ay ihsan eden Rabbimize hamd etmek için yeni bir vesile edinmiş oluruz.

Ramazan bir hayra daha vesile olur, küs olduklarımızla barışırız. Rahmet ayının kuşatıcı sevgisi hepimizi kucaklar ve kalbimiz kırık olanlara karşı yumuşarız, onları affederiz. Böylece dargınlıkları sona erdirir, sudan bahanelerle uzak durduğumuz arkadaşlarımızla bir araya geliriz. Barıştıktan sonra da bunca zamandır boş yere bekleyip dargın durmuşuz deriz, içimizden hayıflanırız. Bir çocuk gibi mümin kardeşimizden uzak kaldığımız için kendimizden utanırız. Ramazanın bereketi bizi de merhamet damarımızdan yakalar, görüşmediğimiz mümin kardeşlerimizle eski günlerimizden çok daha iyi bir arkadaşlık başlatırız. Deriz ki, iyi ki geldin Ramazan! 

Ve bir bayram coşkusu.. 

Sonra ramazanımızı bayram namazıyla taçlandırırız. Namaz sonrasında mümin kardeşlerimize, evimizde ailemize sarılırız. Kardeşlerimizle, hayattaysalar anne babamızın evinde sabah kahvaltısında buluşuruz. Öperiz ellerinden hürmetle. Gözlerinden yaşlar dökülürken sarılırız onlara sıkıca. Sofranın başında şakalaşırız. Babamız, gözünde hâlâ çocuk olduğumuz için işimizle ilgili tavsiyelerde bulunur, sert ifadelerle direktifler verir. Onun istediği gibi davranmadığımız için de hafiften azarlar. Diğer yandan annemiz yemeğimize müdahale ederek çocukluk günlerimizde olduğu gibi, “Az yiyorsun çocuğum, şundan da al!” der.

Sonra yollara düşeriz. Kayınvalidelere ziyarete gideriz. Onların da ellerini öper hallerini hatırlarını sorarız. Bir ihtiyaçları varsa görmeye çalışırız. Diğer akrabamızın büyüklerini ve hocalarımızı ziyaret için de çaba gösteririz. Böylece bayram günlerini ziyaretlerle geçiririz. Akşamları eve girdiğimizde yorgunluktan içeri zor atarız kendimizi. Fakat çok güzel bir şey yapmanın, büyüklerin dualarını almanın, gönüllerini okşamanın ve çocuklarımıza güzel örnek olmanın verdiği huzurla kendimizi bir başka mutlu hissederiz. Neresinden bakarsanız bakın, her tarafı bir ders olan orucu iştiyakla beklememizden daha tabii ne olabilir? 

Müminin hallerine yabancı olanlar anlamakta güçlük çekebilir. 

Fakat biz böyleyiz, açlık günlerini bile iple çekeriz. 

Hoş geldin Ya Şehr-i Ramazan…

Selam ve Saygılar.