Sevgisiz büyümez çiçekler..Her şeyin canlı ve cansız sevileni güzelleşir. Baba ancak sevilirse ekmeği taze, şefkati yüce olur. Anne ancak sevilirse yavrusunun gönlünde  çiçek açtırabilir. Aşı lezzetli, kaşığı bol olur. Bir çocuk sevilirse çocuk olur. Büyümek boy atmak değildir ki. Büyümek bir kalpte yer bulabilmek, bir kalbi büyütmektir. Bir nene ilaçla sıhhat bulmaz.Bir dede ekmekle doymaz. İnsanın asıl açlığı sevgiyedir. Bir ömür bir sürü lezzet tadarız. Midemiz dolu, kalbimiz boş olduktan sonra açlığımızın orucunu bozmaya ömür de yetmez. Şimdi bizler kalbimizi unuttuk. Sahi ne çok şey unuttuk. Umudu, sevinci, sevgiyi, özlemi unuttuk. Aynı sofraya besmele çektiğimiz kardeşlerimiz ile selamı unuttuk. Hafızamız hatıralara yabancı olmuş. Hatırda kalacak bir hatıra bırakmayı unuttuk. Unutmayı hatırladık da hatırı unuttuk. Biz özümüze yabancı, sözümüze  karşı  olduk. Olmak ve  ölmek arasında bir mesefaye mesafeler koyduk. Olmayı bildik ama oldurmayı bilemedik. Ölmeyi bildik ama ölmeden sevmeyi bilemedik. İçimizde bizi var eden ne varsa şimdi onları tozlu sayfalardan indirmeli. Bizi bizden alan kavgalarımız, hırslarımız, kinlerimiz yanmalı ve yakılmalı. Yaşıyorsak yaşatmalı bir çiçeği. Seviliyorsak sevmeli bir bebeği. Özleniyorsak özlemeli annemizi. Bekleniyorsak beklemeli beklediğimizi. Var olmalı, varlıkla var olmalıyız.

Bir yağmur sağanağında ıslanmalı  güzel olana dair kurumuş sözlerimiz, bir güneş ışığında ısınmalı ben olup biz olamayan kötürüm vücudumuz ve bizler özümüzün gurbetinden çıkmalıyız. Gurbet çeken gönüllerimiz sıla  özlemi ile yasta.Bize yastan bükülen belimiz, daralan gönlümüz, acıyan dilimize şifa olacak bir memleket özlemi kâfi olacak.

Umudumuza yetecek inancımız ve sevmeye yetecek bir kalbimizin kalması dileği ile...