Seni tanıdım tanıyalı hep fikrimde, hep kalbimdesin büyük Atam… Her gün seni taşıyorum alyansımda. Masamda her gün baktığım fotoğraf senin. Dara düşüp umutsuz kaldığımda senin gibi düşünmeye çalışıyorum. Ve bu ara bunu sıkça...

Bazı yerlerin simgeleri vardır. Adını duyduğunuzda ilk onu hatırlarsınız, gittiğinizde ilk onu arar gözünüz ya da yalnızca onun için gidersiniz bazen, onun hatırlattıkları için. Bir ağaca gidersiniz mesela, size çocukluğunuzu hatırlatır....

Yazmamak için çok uğraştım ama şair haklıymış, yazmasam deli olacaktım. Sağda solda klavye kahramanlığı yapanları gördükçe doldum taştım. Müsaadenizle birkaç kelam da ben edeceğim. Dileyen herkes üzerine alınabilir, dileyen herkes...

4 yıl evvel yazdığım ancak yayınlanmamış olan bu yazı, sosyal medya Özgecan fotoğraflarıyla dolunca geldi hatırıma. Madem öyle ben de taziyemi 4 yıl evvelki bu yazının her kelimesine, her satırına bir kere daha katılarak, bir değil bin...

Toplam nüfusunun 3 milyondan fazlasını işsizlerin oluşturduğu bir ülkede son olarak Ersin öğretmenimizi kaybettik. Ataması yapılmayan bir öğretmen daha son verdi yaşamına. Her hafta benzer içerikli haberler aldığımız için, ha bir de Berkay...

Aklımdan geçen sayısız cümleyi bir düzene koyup sıralayamıyorum. Her biri küfür barındırıyor, ayıklayamıyorum. Sanıyorum ki hislerimi paylaşan çoktur, öyleyse ben de bunca aydan sonra sadece öfkemi/nefretimi kusmak için çalakalem yazıyorum....

Berbat bir haftaydı. Etkisinden hala çıkamadığım, uyuyamadığım ve de unutamadığım. Aslında evlenmiştim bu hafta. Tarifsiz bir mutluluk, tarifsiz bir heyecan… Nikâhın üzerinden 2 saat geçmeden kaza geçirdik. Nikâhın üzerinden 12 saat...

Hayatta en kıymetli erdemin temiz bir isim bırakmak olduğuna inandım hep. Hangi makam mevkide olursa olmalı, nasıl yaşarsa yaşamalı ama tertemiz bir isim bırakmalı insan geriye. Kimsenin ardında ne uzun boyu, ne kara gözlü, ne de parasının...

Berbat bir günden daha merhaba! (esasen berbat kısmına çok daha yakışan başka bir tabir var lakin yazmak yerine ima etmek durumundayım) Bir günü daha binlerce katille, sapıkla, hırsızla, rüşvetçi ve dolandırıcıyla paylaşmaktan ne kadar...

Aylar var ki yazmadım. Onlarca sözüm var söyleyecek. Anlatacak hikâyelerim, sitem edeceklerim, gururla bahsedeceklerim ve daha niceleri. Ama öyle zamanlardan geçiyoruz, öylesine acı haberler alıyoruz ki hala boş geliyor elime kalemi aldığımda...

Uzun zamandır elim yüreğimde yaşıyorum. Nefesim kesiliyor, uykularım kaçıyor. Korkularla, kâbuslarla ve hep o bir yerlerden düşme hissiyle uyanıyorum. Huzursuzum ve bu histen kurtulamıyorum. Bir dağ başında kimsesiz ve iletişimsiz yaşasaydım...

Tuğçe Kazaz'dan rol çalmak niyetinde değilim lakin din ve nefret konusunda birkaç kelam da ben etmek isterim. İnanılmaz nefret söylemlerine şahit oluyoruz artık en basit olaylarda bile. Kimi zaman seyirci kaldığımız, kimi zaman da dahil...

Neredeyse 5 yıldır muhtelif içeriklerde köşe yazıları yazıyorum. O günkü içeriğe göre övdüğüm de olur eleştirdiğim de. Yazacağım konuyu ne kadar iyi bilirsem bileyim evvelinde mutlaka bir bakınırım internete. Bugün de aynı alışkanlıkla...

Sosyal medyayı nasıl tarif etmeli diye düşündüm bugün. Bir sokak röportajına çıksak ve insanlara sosyal medya nedir diye sorsak, alacağımız muhtemel cevaplar sanırım şunlar olurdu; -Facebook -Twitter -Instagram -Snapchat -Foursquare -Pinterest...

Ömrüme belki birçok şeyi, ama böylesine bir geceyi sığdırabileceğimi ummazdım. Oysa bir de ömrüne bunun ikincisini, üçüncüsünü sığdıranlar var. Biz ne olduğunu bile anlamazken, neler olabileceğini gözlerindeki dehşetle anlatanlar...

Başlarda normaldi her şey. Belki de duymaya en alışkın olduğumuz olaylardan biriydi. Yine bir üçüncü sayfa haberiydi. Ama ardından gelen bir savunma ve bir tişört ‘artık yeter' dedi. Bardağı taşıran son damlanın, isyanın, kadın...

Bire bin katmanın, bire bin almanın, aç kalmanın değil; ruhu, ama en çok da sağı solu kolaçan etmenin vaktidir şimdi. Bir kere daha öğrenmek ve öğretmek için gelen Ramazan'ın vaktidir. Öğrenmek dediysek duvardaki şarkıcının posterini...

Adı gibi benim kızım. Çocukluğundan mı bilmem bütün çiçeklerin ferahlığı, sadeliği, güzelliği onda sanki. Dersine girdiğim öğrencilerin arasında onu fark etmem uzun sürmedi. Başka türlü bir mutsuzluk vardı çünkü yüzünde. Ne oyun...

Mini etek tecavüz materyali değildir. Mini eteği seviyoruz diye giyiyoruz. Gecenin herhangi bir vaktinde sokağa çıktığımızda boynumuzda ‘Gel bana tecavüz et' tabelasıyla dolanmıyoruz. Irzımıza göz diken sizsiniz. Her defasında suçlu...

Vurmakla tükeniriz sanmışlar. Bu ülkede Recep Erdoğan bir tane var sanmışlar. Bir Nusret Atmaca, bir Bekir Şimşek, bir Sercan Bulak var sanmışlar. Bizi böyle yıldıracaklarını, silahla vurmakla tüketeceklerini sanmışlar. Ecdadımızı, tarihimizi,...

Bize bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurken, okumanın cehaleti almadığı, eşekliğin baki kaldığı günlere geldik. Artık köle değil, pervasızca, inatla, doyasıya cahiliz. Ve bu cehaletimizden de mutlu… Yine bir karne haftasının eşiğinde...

Dün internette bir paylaşıma denk geldim. Doğrusu çok da etkilendim. Şöyle diyor: ‘Hacdan zemzem ile hurmayı herkes getirir. Sen; Hz. Ebubekir'in sadakatini, Hz. Ömer'in adaletini, Hz. Osman'ın edebini, Hz. Ali'nin de ilmini...

Memleketini sevmeyen, kaçmak için her yolu deneyen, en güzel yanlarının bile kadrini bilemeyip acımasızca eleştiren, velhasıl yumurtadan çıkıp da kabuğunu beğenmeyen biri olmadım hiç. 10 yaşımdayken de seviyordum, yaşım 26 oldu hala seviyorum...

Yarışma adı gibi değil mi? Bir bakıma da öyle aslında, yarışıyoruz. Daha doğrusu yarıştırılıyoruz. Neyi mi? Aklımızı, bilgimizi, puanımızı ve emeğimizi gibi cevaplar verenler, üzgünüm ama daha ilk turdan elendiler. Devir artık gücün...