Sen de Fahamettin amcam gibi bizleri sessiz ve çaresiz bırakarak gittin. Son telefon konuşmalarımızda ağladık durduk. Üzüntülerini her zaman biliyordum. Allah’tan ümit kesilmiyor, bir ara iyileşir gibi oldun ve yaza tekrar görüşeceğimize inandık. Biz döndükten iki ay sonra koltuğunda otururken Hak’ka yürümüşsün. Erol söylediğinde telefonda ağlıyordu. Neye uğradığımı şaşırdım. Ne kadar üzüldüğümü anlatamam, yazarken bile ağlıyorum. Ne yazık ki sizler giderken hiç kimse ders almıyor. Mekanın cennet sorguların kolay olsun inşAllah. Elimde olmadan dönüp dolaşıp geldiğim nokta hep aynı ve bu kendiliğinden olurken hep aynı duayı yapıyorum; Allah’ım sana dost olmayanlardan bizleri uzak tut ya Rab’bim ..

• Cevapla
• Beğen (10)
• Beğenme (0)