Yola düştüm, yoldan düştüm...

Merak etme anne dizlerim, ellerim ve  gözlerim kanamadı. Ama şu yüreğimde derin bir sızı var. Sana gelirken yoluma taş koydular. Sazımı kırdılar, sızımı dağladılar.

Bir harf öğretmek için babamın o soğuk  kahvehanesinde çalışırken bana yaptığın o sıcacık yemekler geldi burnuma. Sonra  kokun gökyüzüne yayıldı. Senin kucağında gözümü açmıştım ya, vedam da senin kokunla oldu. Senden, babamdan, arkadaşlarımdan, öğrencilerimden ve sazımdan hiç gitmedim ben. Beni yarım kalan türkülerim, beni elime  bulaşan tebeşir tozu ile hatırlayın. Hatıraların hatırı var. Ben de öğretmenlerim, kalemlerim, kitaplarım ve uçsuz bucaksız hayallerim hep baki kalacak.Bir sevda vardı bende. Kitaplara, kelamlara meftundum. Şimdi sesim sınıfları nağmeleri ile inleten bütün öğretmenlerde. Şimdi elim  yazı yazmaktan eğilen ellerde. Şimdi izim 'günaydın çocuklar' diye seslenen dillerde. 

Zor coğrafyaların kolay hikayesi olmuyordu. Coğrafya kaderdi. Hayallerime çalışırken buğulu camdan dağlara bakarak içimdeki bu hayallerin bu dağlardan da büyük olduğunu düşünürdüm hep. Ben bir çocuğun, binlerce çocuğun ilk harfleri, ilk hayalleri olacaktım.

Şimdi dualarda, şimdi umutlarda, şimdi hatıralarda yaşıyorum.Benden kokusuna hasret olduğum anneme, elini doya doya öpemediğim babama, sıkı sıkı sarılamadığım kardeşlerime, aynı sıraları paylaştığım arkadaşlarıma, hayallerimin temsili öğretmenlerime, beni küçücük yüreklerinde kocaman bir sevgi ile taşıyan öğrencilerime selam olsun...

İnsan doğduğunda anılır bir  de öldüğünde,
İnsan tahtında sınanır bir de bahtında,
Ölüm denen şu feleğin  dertli çarkında,
Yola revan olamadı diye yazsınlar...   

Emeği ilmek ilmek yakamıza işleyen, hayallerimizi uçsuz bucaksız diyarlara uzatan, kalemi vicdan kelamıyla taçlandıran bütün öğretmenlerimizin günü huzurlu olsun...

Anılar bazı anlarda hala tadı canlı durmakta . Yazgısı bu dünyayı aşan, sızısı yüreğimizi her daim acıtan değerli şehit Necmettin Yılmaz öğretmenimize dualarla selam olsun...