BENİMKİ VEFA SADECE

“Vefa sadece İstanbul’da bir semt adı olmamalı”
Anonim

Her ne kadar tasvip etmesem de “Altın kalpli insanlar” diye sloganlaştırılan bir şehrin evladıyım. Havası sert insanı mert deseniz de bu şehrin havası da yumuşadı insanı da. Ve bizler maalesef mert kimliğimizden gitgide uzaklaşmaktayız. Aksini ispat edecek olanlarla sabaha kadar tartışmaya da hazırım.

Bu şehrin evladı olmakla, bu şehrin en uzak bir dağ köyünde dilsiz bir anneden dünyaya gelmekle de, Trabzon’da iki eşi ve on çocuğunu kırk yamalı sepeti ile hamallık yaparak helal lokma yediren bir babanın evladı olmakla da her daim gurur duydum. Dünyaya yeniden gelsem yine aynı mahrum köyde bir tandırın kenarında yine dilsiz bir anneden dünyaya gelmeyi tercih ederdim.

Otuz birinci yılımda Kars Kağızman’da başlayan eğitim serüveninde bugüne kadar birkaç kişi hariç yetiştirdiğim, değerlerine sımsıkı bağlı başarılı adam gibi adamlar ile her daim gurur duydum ve son derece bahtiyarım. 

Bu şehre geldiğim 2003 yılından bu yana şehrimizin büyükleri büyüğüm, küçükleri evladım, değerlerini baş tacım olarak gördüm. Bu geçen 22 yıllık süreçte birçok değerli isimlerle tanıştım ve birçoğunu asıl hakikat âlemine yolcu ettim. Bilhassa seksenin üstündeki insanlara ayrı bir sempati duydum zira onlar bu şehrin yaşayan canlı şahitleriydiler.

Elimde kamera ve Rabbim’in verdiği güç ile gittiğim her yeri fotoğrafladım, insanlarını videoya aldım. Gümüşhane arşivim yüzlerce kitabı oluşturacak bir güce ulaştığı halde malum nedenlerden dolayı ve tamamı benim fedakârlığımla yirmi eser ile bu şehrin kültür hayatına dokunuverdim. Dört bine resimli biyografinin yer aldığı GÜMÜŞ PORTRELER adlı eserim ve beş yüz sayı üzerinde HAYAL DÜKKÂNI isimli kültür sanat sayfamla bu şehrin birçok ismine yer verdim.   

Örnek aldığım iki isim vardı ki o da bu şehrin o kıt imkânlarıyla, elinde bir kırık daktilo ile onca esere imza atan Sabri Özcan San ve tanışmakla şeref bulduğum bu şehrin yaşayan hafızası Turan TUĞLU.

Ama gelin görün ki elinden hiçbir şey gelmeyenler mesaisinin dışında bu şehrin hemen her şeyine sevdalanan ve bir şeyler üretmeye çalışanları asla sevmezler, sevemezler. Ama ben sağır kurbağa misali kulaklarımı tıkayarak üretmeye, ürettiklerimi paylaşmaya, bu şehrin bir küçücük hadimi olmakla her daim şeref duydum ve şeref duymaya da devam edeceğim.

Ben bir öğretmenim. Boş vakitlerimde kahvede pişpirik oynayarak bize verilen o bir daha geri gelmeyecek zamanı heba edecek karakterde değilim. Bu şehrin en üst bürokratları, siyasetçileri, akil insanları, Allah dostları, özel bireyleri ile her daim iletişimi kurabilecek bir sevgi dolu kalp verdi bana Rabbim.

Birçoğu çok yıllar evvel;

"Ya hu başka işin mi yok, neden bunları yapıyorsun, Kültür Müdürü olmak mı gayen” gibi saçma sapan ithamlarla önüme çıksalar da ben her daim yukarıda sağır kurbağa misali duymadım, duymamazlıktan geldim.

Evet, dağların avucuna sıkışmış, kaderi göç olan bu şehir benim ve sizler için çok şeyler ifade etmesi gerekmez mi?

Ki ben külli irade ile yazılan kaderini Rabbim’in bize bahşettiği cüzi irade ile okumakla değiştirebileceğime inananlardanım aslında. Ve bugün geldiğim noktada amacına az da olsa ulaşmanın bahtiyarlığı içindeyim.

Bu şehre olan sevdam, insanlarını baş tacı etmekte ki gayemi tek bir kelime ile ifade edebilirim anacak. O da “VEFA” olacaktır. Her türlü mobbinge rağmen ben sadece şunu ifade etmek isterim ki;

"Büyük insanlar FİKİRLERLE, orta insanlar OLAYLARLA, küçük insanlar ise DEDİKODU ve İNSANLARLA uğraşırlar!!!"

Kalın sağlıcakla.