HOŞ-ÇA-GELDİNİZ

İnsanın yolu neresi ise varacağı menzilde yolunun yönü olur. Yolumuz olmak uğruna bir mücadele ise işimiz daha zor. 

Arar durur insanoğlu. Çokça kendini, her öğün rızkını, her akşam sabahı, gönlüne yoldaşını arar durur. Bulmak ne bulduğunu umduğuna bağlıdır. Bir yaprak misali mutlaka tutunacak bir dal arar. İnsan bu çokça şekilden ibaret. İnsan bu yok denecek bir azlıkta manadan ibaret. Bedenlerin medeniyete yetişme hırsına gözleri hiçbir şey görmüyor. Göz gözü görmüyor. Kulak duymuyor, kalp kalbe denk gelmiyor. İçindeki özü çoktan köz edip yakmış.

Ömür ehline denk gelirse ne şans. Sevmek de yorulur bazen dedikleri türden bir sınavdayız. Kimi kalbimizin ortasına oturtsak karnını doyurduğu gibi kalkıp gidiyor. Halbuki en güzel tabaklar, en lezzetli yemekleri ona sunuyoruz. Ama eline sağlık bile dolanıyor dillerine .Oysaki en güzel, en özel, en beklenen, en sevilen misafirimizin çorbasını kalbimizin en sıcak aşı, elimizin en lezzetli hali, nimetin bize sunulan en taze haliyle kaynatıyoruz.Şükür dillerden ve gönüllerden göç edeli huzur kimsesiz kaldı. 

Bugün kimsesiz kalmış anneler, babalar, çocuklar var. Kimimiz kim, kimimiz kimse, kimimiz ise hiç kimse. Üzerini titrediğimiz kim varsa bir gün soluğunu hissedemeyeceğimizi bile bile yaşıyoruz. Bir gün bir çocuk ölüyor çocuklara ağlıyoruz. Bir gün bir anne ölüyor annelere ağlıyoruz. Bir gün bir baba ölüyor ona ağlıyoruz. Sonra gün geceye gece güne yetişiyor. Biz yine aynı hayatımıza devam ediyoruz.

Uzun lafın derin anlamı ve sancısı oluyor. Bugün kaybetme korkusu taşımadan da sevdiklerimize sıkı sıkı sarılmamız lazım. İnsanı kalbinden yakaladık mı öyle bir güneş açacak ki ömrümüz gönlümüze yaz gelecek.

Kırk yamadan bir örtü, dalları göğe, kökü toprağa bağlı bir koca ağaç, bir testi ab-ı hayat, buğday kokan bir ekmek, en çok da çilek reçeli, bir omuz, cennet meyvesi küçük tomurcuk (lar) yakışır her an nefese muhtaç kalbimize. 

Kalbimizin pikniğine davet ettiklerimiz hoş geldiniz...