—slm nbr
—ii sndn nbr
—ii
Tanıdık geliyor olmalı bir yerlerden. Öyle ötelerden değil, bizzat kendimizden. Uydurduğumuz kendi ‘yoz’ Türkçemizden. Sesli harfler fazla gelir oldu bize. Öyle noktalama işaretleri filan da kullanılmıyor artık. 10 harfle derdimizi anlatır olduk. Yılmaz Erdoğan’ın da dediği gibi ‘Bir merhabayı bıçaklar gibi artık selamlaşmalar.’ ‘Merhaba’ yok artık, ‘slm’ var. ‘Nasılsın’ yok, ‘Nbr’ var. Zaten bunun ötesine de geçmiyor muhabbetler. Byby deyip ayrılıveriyoruz. İnsanlar birbirini merak etmiyor, hatta korkar olduk aman biri görür de selam verir, lafa tutar diye. Çevrimdışı takılıyoruz hayata. Öylesi daha kolay.
Neleri kaybediyoru farkında mıyız? Eksilen yalnızca sesli harflerden, noktalama işaretlerinden mi ibaret? Biz bir dili, kendimizi kaybediyoruz. ‘Bir ülkeyi yok etmek, dilini yok etmekten geçer.’ demişti birileri. Unuttuk. Bizse neredeyse kendi elimizle teslim ediyoruz.
Bu kadarıylada kalsak keşke. Copy Center, Cafe Box, Cafe De Liva, Palandöken Su Center, İxtanbul Cafe, Mado, Pado ve daha birçok tanıdık isim. Ülkemizden seçme mekânlar! Türkçe kıt gelir oldu, diğer dillere sardık.
Evet, hayır, tamam da aldı yerini unutulan sözcüklerin arasında. Yes, no, okey… Kestirmeden derdini anlatmak için ideal. Bir başka millet daha var mı bilmiyorum diline bizim kadar yabancı, özüne bizim kadar uzak. ..
Türkçe’de en fazla kullanılan ve de en çok anlamı olan sözcük ‘şey’ imiş.
—Raftaki şeyi versene,
—Şey dedi,
—Ne oldu?
—Şey oldu.
Bulamadığımız, hatırlayamadığımız her sözcük için ya da dilimize biraz daha ‘renk’ katmak için ‘şey’ diyoruz.
Şarkılara da bir haller oldu. İsmail YK’ nın ‘Basgaza’ şarkısını bilmeyenimiz var mı? Ya da İsmail Topaloğlu’nun ‘Gerizekalı Sevgilim’ şarkısını?
‘Sevilecek adam bendim neden sevmedin
Gerizekalı sevgilim benim.’
Dinlerken gülüyorum. Ama hani ‘Acı acı gülmek’ deyimi vardır ya, işte öyle bende dinlerken acı acı gülüyorum.
Karamanoğlu Mehmet Bey. Duyan, bilen, hatırlayanınız var mı? Bir ferman yayınlamıştı hani; ‘Bundan böyle divanda, dergâhta, sokakta Türkçe’den başka dil konuşulmaya.’ diye. Hatırlayıp da uyanınız var mı? Süper, hiper, gross marketler miydi onun Türkçe’si? Ya da centerlar, plazalar? Ondan bize kalan Türkçe’yi özene bezene çevirdik MSN Türkçesine. Zorlandık mı? Sanmıyorum.
Hepi topu diliize ‘şey’ yaptık…
—ii sndn nbr
—ii
Tanıdık geliyor olmalı bir yerlerden. Öyle ötelerden değil, bizzat kendimizden. Uydurduğumuz kendi ‘yoz’ Türkçemizden. Sesli harfler fazla gelir oldu bize. Öyle noktalama işaretleri filan da kullanılmıyor artık. 10 harfle derdimizi anlatır olduk. Yılmaz Erdoğan’ın da dediği gibi ‘Bir merhabayı bıçaklar gibi artık selamlaşmalar.’ ‘Merhaba’ yok artık, ‘slm’ var. ‘Nasılsın’ yok, ‘Nbr’ var. Zaten bunun ötesine de geçmiyor muhabbetler. Byby deyip ayrılıveriyoruz. İnsanlar birbirini merak etmiyor, hatta korkar olduk aman biri görür de selam verir, lafa tutar diye. Çevrimdışı takılıyoruz hayata. Öylesi daha kolay.
Neleri kaybediyoru farkında mıyız? Eksilen yalnızca sesli harflerden, noktalama işaretlerinden mi ibaret? Biz bir dili, kendimizi kaybediyoruz. ‘Bir ülkeyi yok etmek, dilini yok etmekten geçer.’ demişti birileri. Unuttuk. Bizse neredeyse kendi elimizle teslim ediyoruz.
Bu kadarıylada kalsak keşke. Copy Center, Cafe Box, Cafe De Liva, Palandöken Su Center, İxtanbul Cafe, Mado, Pado ve daha birçok tanıdık isim. Ülkemizden seçme mekânlar! Türkçe kıt gelir oldu, diğer dillere sardık.
Evet, hayır, tamam da aldı yerini unutulan sözcüklerin arasında. Yes, no, okey… Kestirmeden derdini anlatmak için ideal. Bir başka millet daha var mı bilmiyorum diline bizim kadar yabancı, özüne bizim kadar uzak. ..
Türkçe’de en fazla kullanılan ve de en çok anlamı olan sözcük ‘şey’ imiş.
—Raftaki şeyi versene,
—Şey dedi,
—Ne oldu?
—Şey oldu.
Bulamadığımız, hatırlayamadığımız her sözcük için ya da dilimize biraz daha ‘renk’ katmak için ‘şey’ diyoruz.
Şarkılara da bir haller oldu. İsmail YK’ nın ‘Basgaza’ şarkısını bilmeyenimiz var mı? Ya da İsmail Topaloğlu’nun ‘Gerizekalı Sevgilim’ şarkısını?
‘Sevilecek adam bendim neden sevmedin
Gerizekalı sevgilim benim.’
Dinlerken gülüyorum. Ama hani ‘Acı acı gülmek’ deyimi vardır ya, işte öyle bende dinlerken acı acı gülüyorum.
Karamanoğlu Mehmet Bey. Duyan, bilen, hatırlayanınız var mı? Bir ferman yayınlamıştı hani; ‘Bundan böyle divanda, dergâhta, sokakta Türkçe’den başka dil konuşulmaya.’ diye. Hatırlayıp da uyanınız var mı? Süper, hiper, gross marketler miydi onun Türkçe’si? Ya da centerlar, plazalar? Ondan bize kalan Türkçe’yi özene bezene çevirdik MSN Türkçesine. Zorlandık mı? Sanmıyorum.
Hepi topu diliize ‘şey’ yaptık…
Arif YUCE 12 Yıl Önce
dilimize bir sey oldugu yok yanlizca ukalalar soytarilar biraz artti bu nedenle konusmalarda turkce olmayan seyler duyuyoruz elbetteki karamanoglu mehmet beyin fermaniyla kanunlasmistir'