Bundan birkaç yıl evvel Gümüşhane Valiliği tarafından hayata geçirilen ve oldukça ses getiren bir proje vardı. Gümüşhane Değerlerini Tanıyor projesiyle bu memleketin öz değerlerini tanıma ve onlarla tanışma fırsatı bulmuştuk. Ancak zamanla bu hayırlı ve güzel proje sekteye uğramış ve bizler bu güzel organizasyondan mahrum kalmıştık.
Unutulmasın ki dal ne kadar uzak olsa da köke bağlıdır ve o kök eğer sağlamsa dal da gür çıkar ve daima meyve verir.
Ama biz bu memleketin bağrından çıkan ve bir zaman sonra değişik nedenlerle göçe mecbur kalan atalarımızın evlatları olan ve hemen her alanda bir yerlere gelen değerlerimizi görmezden gelmekle vefasızlık yapıyoruz. Göç savaşlardan muzdarip olan ve ayağa kalkmak isteyen Anadolu’nun kaderiydi. Ve bu kader bir şekilde tecelli etmek zorundaydı. Altmışlı yılların ortalarında başlayan bu göç furyası Alamanya acı vatan olmak üzere yurdun değişik metropol şehirlerine olmuştu.
Bugün Gümüşhaneliler gittikleri hemen her bölgede sağlam karakteriyle o bölgenin en saygın ve en çalışkan bireyleri olmuştur. Okumaktan başka hal çaresi olmayan Gümüşhane gençliği ise bugün en üst düzey memuriyetlerde gurur kaynağımız olmaya devam etmektedirler. Ve bugün sanayiden ticarete, bürokrasiden eğitime, sanattan kültüre, spordan diğer birçok alana yayılmış başarılı Gümüşhanelileri gördükçe şehir adına ümitvar oluyoruz.
Ama biz her zaman olduğu gibi önyargılarımızla bu şehrin özünden doğan bu değerlere sırt çeviriyor ve adeta onları vatan haini ilan ediyoruz. Peki, sürekli eleştirdiğimiz, vefasızlıkla suçladığımız bu Gümüşhaneli değerlerimize kaçımız ulaşmayı denedi? Yok değil mi? O zaman neden eleştiriyoruz ki? Ünü bu ülke sınırlarını aşmış Türkiye’m şiiri ile gönülleri fethetmiş merhum Dilaver Cebeci’ye biz eğer ulaşmasaydık onu tanıyabilir miydik? Ve ben o ölmeden evvel aldığı bu ulvi değerle mutlu gittiğine inanıyorum.
Ve onun gibi birçok değerimiz var. Yaşı seksen üzerinde olan Nurettin Özdemir, Şinasi Özdenoğlu ve Sabahattin Kömürcüoğlu’yu hatırlamakla neyi kaybettik? Bugün Mahmut Oltan Sungurlu, Aydın Doğan gibi değerlerimizi hatırlamakla ve onlara hak ettikleri değeri vermekle ne kaybederiz?
Bugün bu değerleri yeni nesille tanıştırmak elbette bu şehrin Kültür Müdürlüğü’nün işi olsa gerek. Bu konuda yapacakları bir proje ile her ay bir Gümüşhaneli değerimizi Gümüşhanelilerin karşısına çıkarıp onlarla tanışma ve kaynaşma imkânını bizlere sağlayabilirler. Diğer yandan Gümüşhane Üniversitesi’de bu güzel organizasyonu yapabilir. Sonuçta kim yaparsa yapsın kazanan bu şehir olacaktır.
Projeyi kim hazırlayacaksa ben her alanda yanındayım. Gümüş Portreler adlı eserimde tanıttığım bu değerlerimize ulaşmak, onları ata yurtlarına çekebilmek, onlara hayatta iken değer verdiğimizi gösterebilmek bana göre önemli bir adım olsa gerek.
Unutulmasın ki Gümüşhane’miz hemen her alanıyla ve her değeriyle bizim en büyük varlığımız ve yarın evlatlarımıza bırakacağımız en büyük mirasımızdır.
Unutulmasın ki dal ne kadar uzak olsa da köke bağlıdır ve o kök eğer sağlamsa dal da gür çıkar ve daima meyve verir.
Ama biz bu memleketin bağrından çıkan ve bir zaman sonra değişik nedenlerle göçe mecbur kalan atalarımızın evlatları olan ve hemen her alanda bir yerlere gelen değerlerimizi görmezden gelmekle vefasızlık yapıyoruz. Göç savaşlardan muzdarip olan ve ayağa kalkmak isteyen Anadolu’nun kaderiydi. Ve bu kader bir şekilde tecelli etmek zorundaydı. Altmışlı yılların ortalarında başlayan bu göç furyası Alamanya acı vatan olmak üzere yurdun değişik metropol şehirlerine olmuştu.
Bugün Gümüşhaneliler gittikleri hemen her bölgede sağlam karakteriyle o bölgenin en saygın ve en çalışkan bireyleri olmuştur. Okumaktan başka hal çaresi olmayan Gümüşhane gençliği ise bugün en üst düzey memuriyetlerde gurur kaynağımız olmaya devam etmektedirler. Ve bugün sanayiden ticarete, bürokrasiden eğitime, sanattan kültüre, spordan diğer birçok alana yayılmış başarılı Gümüşhanelileri gördükçe şehir adına ümitvar oluyoruz.
Ama biz her zaman olduğu gibi önyargılarımızla bu şehrin özünden doğan bu değerlere sırt çeviriyor ve adeta onları vatan haini ilan ediyoruz. Peki, sürekli eleştirdiğimiz, vefasızlıkla suçladığımız bu Gümüşhaneli değerlerimize kaçımız ulaşmayı denedi? Yok değil mi? O zaman neden eleştiriyoruz ki? Ünü bu ülke sınırlarını aşmış Türkiye’m şiiri ile gönülleri fethetmiş merhum Dilaver Cebeci’ye biz eğer ulaşmasaydık onu tanıyabilir miydik? Ve ben o ölmeden evvel aldığı bu ulvi değerle mutlu gittiğine inanıyorum.
Ve onun gibi birçok değerimiz var. Yaşı seksen üzerinde olan Nurettin Özdemir, Şinasi Özdenoğlu ve Sabahattin Kömürcüoğlu’yu hatırlamakla neyi kaybettik? Bugün Mahmut Oltan Sungurlu, Aydın Doğan gibi değerlerimizi hatırlamakla ve onlara hak ettikleri değeri vermekle ne kaybederiz?
Bugün bu değerleri yeni nesille tanıştırmak elbette bu şehrin Kültür Müdürlüğü’nün işi olsa gerek. Bu konuda yapacakları bir proje ile her ay bir Gümüşhaneli değerimizi Gümüşhanelilerin karşısına çıkarıp onlarla tanışma ve kaynaşma imkânını bizlere sağlayabilirler. Diğer yandan Gümüşhane Üniversitesi’de bu güzel organizasyonu yapabilir. Sonuçta kim yaparsa yapsın kazanan bu şehir olacaktır.
Projeyi kim hazırlayacaksa ben her alanda yanındayım. Gümüş Portreler adlı eserimde tanıttığım bu değerlerimize ulaşmak, onları ata yurtlarına çekebilmek, onlara hayatta iken değer verdiğimizi gösterebilmek bana göre önemli bir adım olsa gerek.
Unutulmasın ki Gümüşhane’miz hemen her alanıyla ve her değeriyle bizim en büyük varlığımız ve yarın evlatlarımıza bırakacağımız en büyük mirasımızdır.