“Söz; ağızdan çıkana kadar senin esirindir. Ağızdan çıktıktan sonra da sen onun esiri.” Hz. Ali (RA)
Peygamberimiz (SAV) âlemlere rahmettir. Bunun göstergesi olarak her fırsatta, en ufak bir vesile de olsa düşmanlarını bile affederdi, onları kazanmaya çalışırdı. Düşman, korkudan bile olsa iman ettiğini ifade edince niyetine bakmaz, ona kucak açardı. Üsame bin Zeyd (RA) olayı buna farklı bir örnektir.
Peygamberimiz (sav), şirk ve zulümde ısrar eden Cüheyne Kabilesi’ne askerî bir birlik gönderdi. Bu İslam birliğinin içinde Peygamberimiz’in (SAV) manevi oğlu Zeyd’in oğlu Üsame de vardı. Üsame (RA) daha 18 yaşlarında cesur bir delikanlıydı. Onunla Ensar’dan bir Müslüman, bu savaşta Mirdas bin Nüheyle adında bir müşriği köşeye sıkıştırdılar. Mirdas kılıcını yere atıp “La İlahe İllallah” dedi. Ensardan olan Müslüman Mirdas’ın kelime-i şehadet getirdiğini duyunca geri çekildi. Ancak Üsame (RA) adamla vuruşmaya devam edip onu öldürdü. Medine’ye dönülünce olaydan Peygamberimiz’in de (SAV) haberi oldu.
Peygamberimiz (SAV) çok üzülmüştü; ciddileşti ve Üsame’ye dönerek: “Ey Üsame demek ‘La İlahe İllallah’ diyen birisini öldürdün öyle mi!?” diye sordu.
Üsame (RA) daha önceden ona hiç böyle kızmamış olan Peygamberimiz’in bu öfkesi karşısında derin bir pişmanlık ile sarsıldı. Bu arada Peygamberimiz üzüntüsünden sorusunu tekrarlıyordu: “Ey Üsame, demek ‘La İlahe İllallah’ diyen birisini öldürdün öyle mi?..”
Üsame çok şaşkındı. Ne diyeceğini bilemiyordu. Kendisini savunmak istedi ve: “Yâ Resulallah! Ölümden korktuğu için iman etti, imanında samimi değildi” dedi.
Peygamber Efendimiz’in buna cevabı ise, niyet okuması yaparak hareket eden herkese çok ciddi bir uyarı niteliğindeydi: “Sen nereden biliyorsun? Kalbini açıp baktın mı!?”
“Söz senin esirindir, ağzından çıktıktan sonra sen onun esiri olursun” demiş atalarımız. Ama yüzde doksan bilmem kaç küsuru sözde Müslüman zannettiğimiz bizler bilerek yahut bilmeyerek ağzımızdan öyle kelimeler çıkıyor ki resmen küfre davetiye çıkarıyoruz.
Milyonların sevgilisi (!) zannedilen bazı sanatçılar (!), şovmenler (!), edipler (!) ve dahi düşünce adamları (!) gerek sahnelerde, gerek kitaplarında, yazılarında öylesine beyanatlarda bulunuyorlar ki anlamak akıl kârı değil.
Bir TV kanalında şovmenin biri bundan birkaç yıl evvel vasiyet niteliğinde bir beyanatta bulunmuştu. Beyanatı aynen şöyleydi;
“İkiyüzlü cenaze törenlerini istemediğim için yakılarak ölmeyi çok istiyorum. Umarım dostlarım ve bu konuda bıraktığım vasiyet çerçevesinde bunu yaparlar.”
Ancak bu isteğine rağmen yakınları her daim camiye, imama, Allah’a karşı olmalarına rağmen mevtalarını camiye getirerek o sövdükleri imamın da cenazelerini kıldırmalarını istemektedirler. Cemaatten birkaç kişi siz merhumun vasiyetine uymuyorsunuz deyince de üzerlerine yürüyerek resmen linç girişiminde bulunuyorlar. Çözüm çok basit aslında. Bir insan ya inanır ya da inanmaz. Bunun ortası olmaz olursa da münafıklığa girer.
Buyur buradan yak. İnanmıyorsak asla sorun yok. Ama eğer ben inanıyorsam diyorsan Allah’ın nizamına, kurallarına, kitabına ve peygamberine iman edeceksin.
Hatta böylesi iddialı cümleleri asla kullanmayacaksınız. Zira insanoğlu acizdir, zavallıdır, kuldur, duaya rahmete ihtiyaçlıdır. Sonradan insanı küfre götürecek sözlerden, davranışlardan kesinlikle kaçınmalıdır. Bir insan günahkârdır, yanlışı çoktur eyvallah. Tövbe eder Rabbim’de affeder. Ancak küfür öylesine bir marazdır ki hem dünyayı hem de ahiretini tehlikeye sokar.
Hele topluma mal olan, gençler tarafından rolmodel alınan bu tür insanların beyanat verirlerken bir değil belki bin kere düşünmeleri gerekir.
Sizlere bilerek ya da bilmeyerek çokça kullandığımız ama insanı günaha sonrası küfre götürebilecek bazı sözlerden bahsetmek istiyorum. Bunlara azami derecede dikkat etmemiz gerekir. Haşa diyerek bilmeden yâda bilerek ettiğimiz bazı tehlikeli cümleler;
“Allah’ın unuttuğu yer”
“Öküz Aleyhüsselam”
“Anam avradım olsun”
“Ben Allah mallah tanımam.”
“Allah gelse seni elimden alamaz.”
“O’nun hakkından Allah bile gelemez.”
“Yukarıda Allah var.”
“Seni Allah unuttu”
“Sen bana Allah’tan daha yakınsın, sevgilisin.”
“Allah baba kızar.”
“Allah’ın sopası yok ki.”
“Seninle cennete bile girmem.”
“Kader utansın” ve “Ey kahpe felek”
“Bir sana taptım bir de Tanrıya.”
“Tanrım madem unutacaktın beni neden yarattın.”
“Kuluna kul oldum.”
“Alıştım kaderin zulmüne artık.”
“Sensiz cennet bile sürgündür bana….”