HER ŞEYİ YAZAMIYORUZ

“Asil insan idare eder, aciz insan şikâyet eder, basit insan iftira eder, dürüst insan sabreder.”
Anonim

Yılını hatırlayamıyorum. 24 Kasım’da Gümüşhane Kültür Müdürlüğü Salonunda bir öğretmenler günü programında konuşma yapan Gümüşhane Valisi İl Milli Eğitim Müdürüne dönerek;

“Hocam bu şehirde öğretmenliğinin yanında gazetede yazan, kitap çıkaran bir öğretmeniniz var mı” diye sordu. Müdür Bey de;

“Var Sayın Valim. İsmail Hayal ile Niyazi Karabulut” dedi. Vali bu sefer de;

“Gümüşhane’de öğretmenler sadece okulu ile sınırlı kalmamalı. Varsa yeteneği halkın içine girmeli, onlara faydalı olmalı, bu şehrin sosyal ve kültürel hayatına katkı vermelidir” dedi. 

Evet, 2003 yılından beri Gümüşhane’de öğretmen olarak görev yapıyorum. Öğrencilik yıllarımda resim, karikatür, desen, şiir ve yazmaya karşı istidadım olduğu için bu tarafımı hayra yönelik olarak sunmaya karar verdim. Ankara’da mahalli Belde Gazetesi’nde karikatür ve desenler, Gümüşhane’de Gümüşkent, Kuşakkaya, Gümüşkoza, Gümüşhane Olay, Gündoğumu, Gümüş Haber, Trabzon Türksesi ve birçok dergide resim, karikatür, köşe yazıları ve 500 sayının üzerinde tam sayfa HAYAL DÜKKÂNI ile bu şehrin biyografilerini, şiirlerini, fıkralarını, kültürel değerlerini yazdım.

Öte yandan bunlara ilaveten Gümüşhane Belediyesi’ne Fıkralarla Gümüşhane, Gümüşhane Valiliğine Gümüşhaneli Şairler Antolojisi, İl Milli Eğitim Müdürlüğüne Gümüşhane Eğitim Tarihi başta olmak üzere tam yirmi kitaba imza attım. Ayrıca YouTube kanalımda Gümüşhane’ye mal olmuş değerlerimizle yaptığım 140 civarında röportaj ve çekimlerle tarihimizi ve hatıralarımızı yaşatmaya gayret gösteriyorum.

Ancak malum 657’ye tabi olduğumuz için şahsımıza yapılan bazı terbiyesizlikleri sinemize çekerek ajandamızın bir kenarına not ettim. Ayrıca siyaset ağırlıklı olarak bırakın bir köşe yazısını bir satır dahi yazamadım. Onu da inşallah emeklilik sonrasında olur diye düşünüyorum.

Bir iki örnekle bunu açıklamak gerekirse ilki Ercan Çimen’in başkanlığı zamanında yaşadım. Harşit Çayı yol boyu arkadaşlarımla yürürken gördüğüm –belediye ile ilgili olmayan- 5-6 yanlışı sosyal medyada paylaştığımda bu şehrin bir kurumunun bir yalaka müdürü tarafından başkana şikâyet edildim. Bir gün başkanın odasında iken bunu tarafıma söylemesiyle haberdar olmuştum. Ama Ercan Başkan son derece olumlu bir tavırla bana dönerek;

“Hocam Allah sizden razı olsun. Biz şehirde her şeyi bazen göremeyiz. Siz bu aksaklıkları bize gösterdiğiniz için teşekkür ediyorum” dedi.   

Sonrasında o müdürü aradım. Son derece pişman bir şekilde;

“Hocam, sizden gerçekten özür diliyorum” demişti.

İkincisi “Elmamı Geri istiyorum” köşe yazımı okuyan ilgili il müdürü beni arayarak yarım saat bana fırça atmıştı. Bende ona bu şehirde on küsur sene o koltukta oturuyorsan bu şehrin elması, armudu ve diğer ürünleri eğer yok oluyorsa gerekli tedbirleri almak zorundasın demiştim.

Sonuç olarak bu şehrin yüzde yüzü beni seviyorsa bende bir sıkıntı var demektir. Yüzde yüzü de beni sevmiyorsa orada da bir sıkıntı var demektir. Bu zaman zarfında ben bunları yaparken sevenim ve takdir edenlerim olduğu gibi elinden hiçbir şey gelmeyenler tarafından şiddetli bir mobbinge maruz da kaldım. Ancak ben her daim elinden hiçbir şey gelmeyen ama karılar gibi dedikodu üretenlere Mümin Sekman’ın şu veciz sözüyle cevap veriyorum;

"Ya bir yol bul, ya bir yol aç, ya da yoldan çekil…!”